به گزارش خبرآنلاین به نقل از سیناپرس، تلسکوپ فضایی کپلر تاکنون 2337 سیاره را شناسایی کرده است که 50 سیاره در منطقه گلدیلاک (goldilocks zone) قرار دارند. این سیارات در اندازه و شکلی مشابه زمین، در مدار ستارگانی درخشان مانند خورشید می چرخند و احتمالا میزبان حیات هستند.

اما مشکل اینجاست که رسیدن به این منطقه دوردست با سرعت بسیار بالا، برای انسان امکانپذیر نیست. رسیدن یک کاوشگر بزرگ و سنگین به آلفا قنطورس هزاران سال به طول می انجامد؛ به همین دلیل به کاوشگری سبک و کوچک نیاز است که بتواند در کسری از سرعت نور حرکت کرده و خود را به این منطقه برساند.

ماهواره مینیاتوری اسپرایت

کوچکترین کاوشگر فضایی جهان اسپرایت نام دارد که در اصل یک ماهواره مینیاتوری 3.5*3.5 سانتی متر به وزن 4 گرم است. انرژی مورد نیاز تمامی قطعات این کاوشگر (ژیروسکوپ، حسگر، آنتن، میکروکنترلر) از طریق پنل های خورشیدی کوچکی که روی آن نصب شده اند، تأمین می شود.انتظار می رود که در آینده، کاوشگری مانند اسپرایت با رسیدن به منظومه ستاره ای آلفا قنطورس (Alpha Centauri) در فاصله 40 تریلیون کیلیومتر دورتر از زمین، تصاویر نمای نزدیک و داده های دقیقی از این سیستم جمع آوری و حتی بتواند گازهای (احتمالی) تولید شده توسط حیات فرازمینی را شناسایی کند.

کوچکترین کاوشگر فضایی جهان شاید بتواند در آینده به بزرگترین سوالات درخصوص زندگی در کائنات پاسخ دهد: آیا ما در جهان تنها هستیم؟ آیا سیارات قابل سکونت دیگری نیز وجود دارند؟ آیا می توانیم به آنها برسیم؟

این جاه طلبی هزینه سنگینی دارد. پروژه Starshot برای 5 سال نخست، با هدایت و کمک مالی 100 میلیون دلاری یوری میلنر (Yuri Milner)، کارآفرین حوزه اینترنت، شروع به کار کرد. تیم اصلی پروژه متشکل از میلنر، استفن هاوکینگ از دانشگاه کمبریج و مارک زوکربرگ، مدیرعامل فیسبوک است.

پروژه Starshot با کشف سال گذشته (اوت 2016) جان تازه ای گرفت: زمین یک همسایه دارد. سیاره فراخورشیدی پروکسیما بی (Proxima b) در مدار ستاره پروکسیما قنطوری (Proxima Centauri)، نزدیک ترین ستاره به خورشید کشف شد. این سیاره فراخورشیدی در رده سیارات شبه زمین با "منطقه قابل سکونت" جای گرفته است.

ماه ژوئن، چندین ماهواره مینیاتوری اسپرایت به فضا پرتاب شد. اخیر محققان در ایستگاه زمینی کرنل، سیگنال های رادیویی استانداردی را از یکی از ماهواره های اسپرایت دریافت کردند که شارژ باتری ها بوسیله نور خورشید و سلامت کاوشگر را نشان می دهد.

اسپرایت برای رسیدن به مقصد مورد نظر، باید وزن و اندازه خود را کاهش دهد. وزن کمتر از 1 گرم و مجهز شدن به یک بادبان، می تواند سرعت کاوشگر را افزایش دهد.

در تئوری، با کمک آرایه ای از لیزرها، باد فوتونی در بادبان ایجاد شده و ماهواره در فضا به پیش می رود. این لیزر که از زمین به سمت ماهواره تابانده می شود، 100 میلیارد وات انرژی تولید کرده و کاوشگر را با سرعتی 20 درصد سرعت نور به پیش می راند.